Kiedy w 1996 roku ówczesny inicjator powstania Klubu ROTARY Lublin-Centrum Jerzy Karski rzucił pomysł zorganizowania przy Towarzystwie Muzycznym im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie Ogniska Muzycznego dla Dzieci Niepełnosprawnych, przyjęliśmy tę wiadomość z uznaniem i potraktowaliśmy tę inicjatywę jako zwykłą, normalną i oczywistą realizację misji Rotary International - tej wielkiej, międzynarodowej o stuletniej tradycji organizacji.
Kiedy w 1996 roku ówczesny inicjator powstania Klubu ROTARY Lublin-Centrum Jerzy Karski rzucił pomysł zorganizowania przy Towarzystwie Muzycznym im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie Ogniska Muzycznego dla Dzieci Niepełnosprawnych, przyjęliśmy tę wiadomość z uznaniem i potraktowaliśmy tę inicjatywę jako zwykłą, normalną i oczywistą realizację misji Rotary International - tej wielkiej, międzynarodowej o stuletniej tradycji organizacji.
Już pierwsze popisy muzyczne uczniów Ogniska, mini koncerty organizowane przez Towarzystwo, były wielkim przeżyciem dla rodziców i opiekunów, a bombą emocjonalną dla wykonawców i zupełnym zaskoczeniem dla osób które z niepełnosprawnymi dziećmi nie miały do tej pory żadnego kontaktu. Po inauguracyjnym koncercie lubelska prasa pisała:
"Ostatnio w salach Lubelskiego Towarzystwa Muzycznego odbył się niezwykły koncert dzieci z ogniska zorganizowanego z inicjatywy Klubu Rotary Lublin-Centrum z nadzieją, że śpiew i muzyka pozwolą na pełniejsze uczestnictwo w życiu, w którym napotykają na liczniejsze bariery niż ich rówieśnicy. Był to koncert wzruszeń serdecznych. Mali artyści ofiarowali swoim rodzicom, opiekunom i protektorom nutki najprostsze, najpiękniejsze".
Powoli wszyscy oswajaliśmy się z narastającym postępem poziomu umiejętności muzycznych poszczególnych wykonawców. Przed rodzicami otworzyła się jeszcze jedna szansa wzbogacenia życia intelektualnego ich dzieci. Młodzież nabierała nie tylko umiejętności gry na instrumentach, ale także dowartościowywała siebie, zasłużyła na aplauz i uznanie, na społeczna akceptację, wiarę w inny, dotąd nie znany im świat muzyki, koncertów, świateł reflektorów, pełnej widowni, gromkich braw i może pierwszych w życiu nagród i wyróżnień.
Jedną ze społecznych misji Rotary jest niesienie pomocy osobom niepełnosprawnym poprzez inicjowanie i wspieranie inicjatyw rehabilitacyjnych w różnych wymiarach i formach. To dzięki życzliwości i bratniej pomocy naszych przyjaciół – francuskich rotarian Marcela Stefańskiego i Edouarda Lezona, udało się naszemu Klubowi już trzykrotnie zdobyć Matching Granty na zakup instrumentów muzycznych dla uczniów Ogniska i założonej w 2003 roku na jego bazie, Szkoły Muzycznej im. Paula Harrisa dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej.
Od chwili założenia Ogniska minęło już 15 lat. Dzieci wydoroślały, nabrały pewności siebie, śmiałości i odwagi. Niektórzy wychowankowie sięgnęli po laury na wojewódzkich, ogólnopolskich i międzynarodowych festiwalach i konkursach muzycznych dla osób niepełnosprawnych.
Dzieci inicjatywie nieodżałowanego śp. Jacka Ossowskiego – Dyrektora Towarzystwa Muzycznego, w 2001 roku odbył się I Międzynarodowy Konkurs Muzyczny dla Niewidomych, a uczniowie Szkoły wspólnie, na jednej scenie, jak równy z równym, występowali obok laureatów konkursów, uczniów szkół muzycznych i zawodowych muzyków.
W 2006 roku odwiedził Szkołę Prezydent światowej organizacji Rotary Bill Boyd wraz z małżonką. Był oczarowany Szkołą i umiejętnościami jej uczniów. Stwierdził, że jest to jedyna tego typu rotariańska Szkoła Muzyczna na świecie. Pogratulował inicjatorom, dyrekcji Szkoły i uczniom ich osiągnięć.
Z medycznego punktu widzenia niepełnosprawność nie jest chorobą, w większości przypadków nie wymaga leczenia farmakologicznego, jak też klasycznych metod rehabilitacji. Ale z psychologiczno-pedagogicznego punktu widzenia, w niepełnosprawności od lat stosowanych jest szereg metod rehabilitacyjno-terapeutycznych m.in. muzykoterapia. Gra na instrumentach muzycznych uczy koordynacji wzrokowo-słuchowej z aparatem wykonawczym jakim są mięśnie, szczególnie kończyn górnych, np. u osób z zespołem porażenia mózgowego.
Nie bez znaczenia jest tu aspekt zdobywania nowych umiejętności a także uczestnictwa w publicznych prezentacjach takich jak konkursy, koncerty itp. To czyni, że dzieci niepełnosprawne (niedowidzenie, częściowa i całkowita ślepota, zespoły porażenia mózgowego - choroba Little’a) zostają docenione przez audytoria, otoczenie sąsiedzkie, aprobowane przez rówieśników – co w końcu potęguje ich wiarę we własne możliwości. W efekcie osiągane są założone cele terapeutyczne, a dzieci stają się pełnowartościowymi członkami społeczeństwa. Nie ulega dla nas żadnej wątpliwości, że ta piękna inicjatywa realizowana przez wiele lat z wielkim zaangażowaniem i poświęceniem przez śp. Jacka Ossowskiego i Panią Danutę Warząchowską – Dyrektora Szkoły – zasługuje na wielkie uznanie i szczególną troskę o jej rozwój.
Szkoła Muzyczna im. Paula Harrisa to specyficzna placówka oświatowo-wychowawcza bez szkolnych ławek, stopni, wywiadówek i świadectw szkolnych. Nauka w tej szkole bliższa jest idei permanentnego kształcenia ustawicznego do poziomu nigdy nie osiągalnego ideału. Bardziej przypomina zajęcia w Warsztatach Terapii Zajęciowej. Ale nie chodzi tu o zdobycie mistrzowskich umiejętności gry na danym instrumencie, ale bardziej o samo granie w myśl etycznej maksymy: Lepiej ”być” niż „mieć”.
W poczuciu odpowiedzialności za dalsze losy Szkoły, życzymy młodzieży by zdobywała ten „szczyt ideałów” z przychylnością i pomocą braci rotarian.